کولرگازی ها از همان اصول عملکرد و اجزای اصلی یخچال خانه شما استفاده می کنند. یخچال ها از انرژی (معمولاً برق) برای انتقال گرما از فضای خنک داخلی یخچال به محیط نسبتاً گرم خانه شما استفاده می کنند. به همین ترتیب، یک کولرگازی از انرژی برای انتقال گرما از فضای داخلی خانه شما به محیط نسبتاً گرم بیرون استفاده می کند. کولرگازی خانه شما را با یک کویل سرد داخلی به نام اواپراتور خنک می کند. کندانسور، یک سیم پیچ گرم در فضای باز است که گرمای جمع آوری شده را در بیرون آزاد می کند. کویل های اواپراتور و کندانسور لوله های مارپیچی هستند که با پره های آلومینیومی احاطه شده اند. این لوله معمولا از مس ساخته شده است. پمپی که کمپرسور نامیده می شود، سیال انتقال حرارت (یا مبرد) را بین اواپراتور و کندانسور حرکت می دهد. پمپ مبرد را از مدار لوله و پره های سیم پیچ ها عبور می دهد. مبرد مایع در کویل اواپراتور داخلی تبخیر می شود و گرما را از هوای داخل بیرون می کشد و خانه شما را خنک می کند.
گاز مبرد داغ در خارج از منزل به کندانسور پمپ می شود و در آنجا دوباره به مایع تبدیل می شود و گرمای خود را به هوای بیرونی که روی لوله و باله های فلزی کندانسور جریان دارد، می دهد. در طول نیمه دوم قرن بیستم، تقریباً همه دستگاه‌های تهویه مطبوع از کلروفلوئوروکربن‌ها (CFC) به عنوان مبرد خود استفاده می‌کردند، اما از آنجایی که این مواد شیمیایی به لایه اوزون زمین آسیب می‌رسانند، تولید CFC در ایالات متحده در سال 1995 متوقف شد.
با این حال، انتظار می رود HCFC-22 برای سال های زیادی در دسترس باشد زیرا از سیستم های قدیمی حذف شده و مجددا استفاده می شود. با حذف تدریجی این مبردها، انتظار می رود هیدروفلوئوروکربن های ایمن ازن (HFC) و همچنین مبردهای جایگزین مانند آمونیاک بر بازار تسلط پیدا کنند. تغییر به سیستم های تهویه مطبوع با راندمان بالا و انجام اقدامات دیگر برای خنک نگه داشتن خانه می تواند مصرف انرژی برای تهویه مطبوع را بین 20 تا 50 درصد کاهش دهد.
